Utkałam
kobierzec z moich czarnych myśli,
rozpięłam
nad sobą niby dach namiotu.
Ty śmiejesz
się ze mnie, że sen mi się przyśnił,
że tylko nad
nami niebo jest tu wokół.
Rzuciłam do
góry moich łez kryształy.
Rozbłysły
cierpieniem, miłością, tęsknotą.
Ty znowu się
śmiejesz, że mój rozum mały,
że gwiazdy
to tylko – tłumaczysz z ochotą.
Gdy zdjęłam
mój diadem, błyszczący na włosach
i na
srebrnych niciach zawiesiłam w górze,
spojrzałam
na ciebie. Ty znów byłeś w dąsach,
twierdząc,
że to księżyc wspiera się na chmurze.
Inaczej
czujemy i na próżno żale.
To jest
nasza kara, nasza wieża Babel.
© Danuta
Zofia Buks
Kępno,
11.08.2015 r.

Danuta Zofia Buks – urodziła się
9 maja 1961 roku w Kępnie, w woj. wielkopolskim. Jest absolwentką Liceum
Ogólnokształcącego w Kępnie oraz Szkoły Policealnej Pracowników Służb
Społecznych we Wrocławiu. W 2012 roku ukończyła studia na kierunku Praca Socjalna
Wydziału Nauk Pedagogicznych Dolnośląskiej Szkoły Wyższej we Wrocławiu w
zawodzie doradca socjalny. Pracuje w instytucji pomocy społecznej na stanowisku
pracownika socjalnego.
Wiersze pisze od września 2013
roku, podpisując się nazwiskiem rodowym. Od grudnia 2014r. publikuje je na
swoim profilu Facebooka oraz w kilku grupach poetyckich oraz portalu
„Poezja-Sztuka”.
Najważniejszym jak dotąd
osiągnięciem jest udział w „Antologii poetów polskich 2016”, do której wybrano
wiersze 122 osób ze zgłoszonych ponad 500 z kraju i zagranicy. W Numerze 38/16
(321) e-Tygodnika Literacko-Artystycznego Pisarze.pl. można znaleźć pięć jej
wierszy z tej właśnie Antologii.