SEANS NA WEEKEND

Gdyby zmienić personalia głównego bohatera, a także nieco fabułę, to mógłby to być szósty film o przygodach Brudnego Harrego. W dzisiejszym „Seansie…” zapraszamy na „Wyzwanie”.

Poza podobnym klimatem, do obrazów o legendarnym Harrym Callahanie nawiązuje także obsada. Szczególnie zbliżona do „Nagłego zderzenia”.

Fabuła

Marzenia gliniarza z Phoenix, Bena Shockleya, o rozwiązaniu „wielkiej sprawy”, przez lata zdążyły już zblaknąć. Wydawałoby się, że zadanie eskortowania z Las Vegas do Phoenix „małoistotnego świadka” w „małoistotnej sprawie” będzie nudne. Jednak po przybyciu do stolicy hazardu okazuje się, że świadek Gus Mally to młoda kobieta. Śmiertelnie przerażona dziewczyna usiłuje przekonać Bena o grożącym im niebezpieczeństwie. Wkrótce wychodzi na jaw, że w całą sprawę zaangażowani są policjanci wysokiego szczebla oraz skorumpowani urzędnicy wymiaru sprawiedliwości, którzy robią wszystko, aby para nie dotarła do celu. W międzyczasie pomiędzy Benem a Gus rodzi się uczucie.

Film w oryginale nosi tytuł „The Gauntlet” i trwa 109 minut. Obraz wyreżyserował Clint Eastwood. Zdjęcia kręcono w Las Vegas (Nevada, USA) oraz w Phoenix i Superior (Arizona, USA). Premiera filmu odbyła się 21 grudnia 1977 roku.

Obsada

Clint Eastwood jako Ben Shockley

Sondra Locke jako Gus Mally

Pat Hingle jako Josephson

William Prince jako Blakelock

Bill McKinney jako Constable

Michael Cavanaugh jako Feyderspiel

Carole Cook jako Waitress

Mara Corday jako Jail Matron

Błędy i ciekawostki produkcyjne

Wejście do posterunku policji w Phoenix pokazane na początku filmu, to w rzeczywistości wejście do miejscowej filharmonii (Phoenix Symphony Hall). Nad drzwiami do budynku widoczne jest słowo „Hall”.

W scenie, w której Shockley i Gus uciekają czarnym samochodem, drugi otwór po kuli w tylnej szybie wozu pojawia się szybciej niż słychać wystrzał.

Gdy policjant w porwanym radiowozie mówi, że do granicy zostało około szesnastu kilometrów, jest środek dnia. Jednak kiedy do niej dojeżdżają, jest już całkowicie ciemno.

Gdy Mally udziela wskazówki jak dotrzeć do jej domu, mówi: „Miniecie sześć przecznic, skręcicie w lewo i będzie to drugi dom po prawej stronie”. Bohaterowie jednak, gdy miną sześć przecznic, skręcają w prawo i zatrzymują się przy pierwszym domu po lewej.

Gdy autobus zbliża się do Josephsona, jego samochód stoi pośrodku prawego pasa. W kolejnym ujęciu znajduje się prawie na linii rozdzielającej pasy ruchu.

Gdy po ostrzelaniu domu Shockley i Gus idą w kierunku drogi, widać policjantów powstrzymujących tłumy gapiów, które zebrały się, aby zobaczyć kto strzelał.

Dowiedziawszy się, że Shockley porwał autobus w Wickenburgu i jedzie nim do Phoenix, Blakelock mówi, że dzielące ich 240 km autobus pokona w trzy godziny. W rzeczywistości, oba miasta dzieli od siebie tylko ok. 80 km. Jest to odległość, którą można łatwo pokonać w ciągu godziny.

Żadna z setek kul, które trafiają w cały autobus, nie uszkadza opon. Te „strzelają” dopiero w momencie, w którym autobus zatrzymuje się przy schodach, chociaż nie pada już więcej żaden strzał.

Z zewnątrz autobusu, szyba od strony kierowcy jest podziurawiona kulami, ale od wewnątrz, widoczny jest tylko jeden otwór.

Pierwotnie scenariusz filmu należał do Barbary Streisand. Clint Eastwood jednak odkupił go.

Budżet filmu zamknął się w kwocie 5,5 mln dolarów i co czyni go najdroższym filmem wyprodukowanym przez Malpaso. Na same efekty specjalne wydano 1/5 budżetu filmu.

„Wyzwanie” to jeden z filmów, które „dokumentują” romans Eastwooda z Sandrą Locke. Zazwyczaj produkcje te nie zbierały najlepszych ocen. Tak jest też i w tym przypadku. Według większości krytyków obraz jest nieudany – absurdalnie naciągana historia z mdłym wątkiem miłosnym.

Najgorzej oceniono zwłaszcza końcówkę filmu, gdzie policjanci strzelali w autobus, ale ani jedna kula nie przebiła opon, nie uszkodziła silnika ani baku z paliwem. Wcześniej od gradu kul zawalił się dom, a tutaj ostrzeliwany pojazd jechał dalej. Ponadto, gdy para głównych bohaterów opuściła autobus wszyscy nagle odłożyli broń, a przecież chwilę wcześniej tak zawzięcie do nich strzelali, chcąc ich zabić.

Ogólne założenia scenariusza były dobre, ale przedobrzono przy okazji poszczególnych scen, przez co film stracił na wiarygodności. Bronią się niektóre zdjęcia, np. skadrowane z góry przejazdy motocykla, pociągu czy autobusu. Za to bijatyka w wagonie nie udała się. Również aktorstwo w niniejszej produkcji nie zachwyca. Eastwooda stać na zdecydowanie więcej. Sandra Locke także nie wyczerpała potencjału tkwiącego w jej postaci.

Reasumując, Clint zagrał twardziela, a w tego typu rolach jest najlepszy. Film bez rewelacji, ale potrafi wciągnąć. Dla fanów Clinta pozycja obowiązkowa, a dla pozostałych „lektura uzupełniająca”.

Michał Sobkowiak