Królowa Śniegu. Dla
europejskich odbiorców – historia klasyczna. Doskonały przykład literackiej
ilustracji odwiecznego konfliktu dobra ze złem. Opowieść interesująca, bo
wyjątkowo plastyczna i przejmująco opowiedziana. Przynależność do kanonu
literatury dziecięcej, często powodowała strywializowane jej treści. Co jednak
jeśli potraktować ją jako uniwersalną opowieść o wartościach ważnych zarówno
dla najmłodszych i najstarszych widzów?
europejskich odbiorców – historia klasyczna. Doskonały przykład literackiej
ilustracji odwiecznego konfliktu dobra ze złem. Opowieść interesująca, bo
wyjątkowo plastyczna i przejmująco opowiedziana. Przynależność do kanonu
literatury dziecięcej, często powodowała strywializowane jej treści. Co jednak
jeśli potraktować ją jako uniwersalną opowieść o wartościach ważnych zarówno
dla najmłodszych i najstarszych widzów?
Poznańscy twórcy postanowili to zrobić. W ujęciu reżyser
spektaklu Królowa Śniegu, Anny Niedźwiedź i kompozytora muzyki Gabriela
Kaczmarka, opowieść o wiecznym zimnie zyskuje nowe,
baletowo-akrobatyczno-operowe, życie. To zgoła inna narracja. Podatna na
(re)interpretację, pojemna, ponadczasowa. Z werwą i siłą, bo opowiedziana artystycznym
ruchem i wyrazistą muzyką.
spektaklu Królowa Śniegu, Anny Niedźwiedź i kompozytora muzyki Gabriela
Kaczmarka, opowieść o wiecznym zimnie zyskuje nowe,
baletowo-akrobatyczno-operowe, życie. To zgoła inna narracja. Podatna na
(re)interpretację, pojemna, ponadczasowa. Z werwą i siłą, bo opowiedziana artystycznym
ruchem i wyrazistą muzyką.
Twórcy nie boją się zabawy groteską i żonglerki kulturowymi
toposami. Powołują do życia nowe postaci, nadają komicznego sznytu znanym już
bohaterom. Odważnie decydują się na przeniesienie narracyjnych akcentów, ale jednocześnie
precyzyjnie aplikują punkty kulminacyjne i klasyczne katharsis. Dzięki takim
zabiegom do głosu dochodzą pomijane w codziennych interpretacjach wątki
narracyjne. Następuje sprawna renowacja andersenowskiej prozy.
toposami. Powołują do życia nowe postaci, nadają komicznego sznytu znanym już
bohaterom. Odważnie decydują się na przeniesienie narracyjnych akcentów, ale jednocześnie
precyzyjnie aplikują punkty kulminacyjne i klasyczne katharsis. Dzięki takim
zabiegom do głosu dochodzą pomijane w codziennych interpretacjach wątki
narracyjne. Następuje sprawna renowacja andersenowskiej prozy.
Gerda przestaje być infantylną figurą, a jej motywacje
zyskują na głębi i uniwersalności. Doświadczony widz z pewnością dopatrzy się w
niej cech dziewiętnastowiecznego flanera, który niestrudzenie wędruje po
magicznym świecie, podczas, gdy cel owej podróży staje się drugorzędny. Inne
oblicze zyska także Królowa Śniegu. Twórcy spektaklu dalecy są bowiem od
aksjologicznej przemocy i chętnie otwierają postaci na osobowościowe
metamorfozy. Oczy widzów skierowane zostaną także na pierwotną więź człowieka z
naturą, która z pobocznego, niemalże niewyczuwalnego wątku w pisanej Królowej
Śniegu, staje się jedną z najważniejszych zasad kompozycyjnych spektaklu.
zyskują na głębi i uniwersalności. Doświadczony widz z pewnością dopatrzy się w
niej cech dziewiętnastowiecznego flanera, który niestrudzenie wędruje po
magicznym świecie, podczas, gdy cel owej podróży staje się drugorzędny. Inne
oblicze zyska także Królowa Śniegu. Twórcy spektaklu dalecy są bowiem od
aksjologicznej przemocy i chętnie otwierają postaci na osobowościowe
metamorfozy. Oczy widzów skierowane zostaną także na pierwotną więź człowieka z
naturą, która z pobocznego, niemalże niewyczuwalnego wątku w pisanej Królowej
Śniegu, staje się jedną z najważniejszych zasad kompozycyjnych spektaklu.
Widzowie widowiska Królowa Śniegu, mogą się zatem spodziewać
wielopoziomowej narracji, w której każdy odbiorca, niezależnie od wieku,
znajdzie interpretacyjną satysfakcję. Stanie się tak również ze względu na
wizualną część spektaklu, której rozmach wzmocni epicki charakter opowieści,
dostarczając publiczności wielu estetycznych wrażeń.
wielopoziomowej narracji, w której każdy odbiorca, niezależnie od wieku,
znajdzie interpretacyjną satysfakcję. Stanie się tak również ze względu na
wizualną część spektaklu, której rozmach wzmocni epicki charakter opowieści,
dostarczając publiczności wielu estetycznych wrażeń.
W przedstawieniu udział wezmą zawodowi wykonawcy i nie mniej
profesjonalnie przygotowani uczniowie Niepublicznej Szkoły Sztuki Tańca, Szkoły
Baletowej Anny Niedźwiedź oraz Szkoły Artystyczno-Akrobatycznej.
profesjonalnie przygotowani uczniowie Niepublicznej Szkoły Sztuki Tańca, Szkoły
Baletowej Anny Niedźwiedź oraz Szkoły Artystyczno-Akrobatycznej.
Pomysł i reżyseria: Anna Niedźwiedź
Muzyka: Gabriel Kaczmarek
Scenografia: Max Rosen, Sławomir Wrembel
Orkiestra: Sinfonietta Polonia pod batutą Cheung Chau
Plakat: Ryszard Kaja
Wykonawcy:
Królowa Śniegu
Renata Dobkowska (15 marca, godz. 18:00, 16 marca, godz.
11:00)
11:00)
Eliza Kierepka (15 marca, godz. 11:00 , 16 marca, godz.
18:00)
18:00)
Gerda Sylwia Zajkowska
Kaj Magdalena Pawelec
Wrona Marcin Herman
Anioł Viktor Davydiuk
i inni
Czas trwania spektaklu – 2 godziny 20 min w tym jedna
przerwa.
przerwa.
Spektakl dla dzieci „Królowa Śniegu” będzie można zobaczyć 15
marca 2017r. o godz. 11:00 i 18:00 oraz 16 marca, również o godz. 11:00 i 18:00
na Scenie Dużej Teatru Wielkiego w Poznaniu.
marca 2017r. o godz. 11:00 i 18:00 oraz 16 marca, również o godz. 11:00 i 18:00
na Scenie Dużej Teatru Wielkiego w Poznaniu.
Michał Sobkowiak