unosimy się na wodzie, włosy ciągną w
dół
jak srebrne monety, którymi ktoś wypchał
kieszenie.
na zachodzie słońce próbuje położyć się
spać,
poeci zamykają się w betonowych
ścianach,
uprawiają pozamałżeńskie miłości.
w palcach obraca nas czas,
miękkie wiry wyłuskują nam z ust ziarna,
pszeniczne kłosy wyplątują z rąk
i kiedy tak krążymy, zimno odbiera
oddech;
brzeg staje się widnokręgiem,
cienkim sznurkiem, po którym ktoś
próbuje nas jeszcze odnaleźć.
w tej wodzie łowiono ryby,
w tej wodzie łowiono źdźbła i ludzi,
którzy zgubieni, skupieni na kolejnym
obrocie,
tonęli uzbrojeni w myśli. ocaleni
od ciężkości ołowiu.

Anna Musiał

Anna Musiał, ur. w Poznaniu. Autorka tomu
poezji „Pandemonium” (Wydawnictwo Eperons-Ostrogi, 2015). Jej wiersze
publikowały kwartalniki Wyspa, sZAFa, Metafora oraz 2Miesięcznik i Helikopter,
a także Magazyn Literacki Minotauryda, Pocztówki Literackie ODRY, Salon
Literacki, PKPzin. Zwyciężczyni w plebiscycie na Wiersz Roku 2014 portalu
Herbatka u Heleny. Pasjonatka kolarstwa, fotografii i kina koreańskiego.