SEANS NA WEEKEND
Dziś wracamy do
przeglądu filmów z serii o przygodach Jamesa Bonda. Tym razem przypomnimy
trzeci film z tego cyklu, czyli „Goldfingera” z 1964 roku.
Trzecia odsłona przygód Jamesa Bonda, to pierwsze spotkanie z
wrogiem „ekonomicznym”, czyli gotowym na wszystko by pomnożyć swój i tak nie
mały majątek. W odróżnieniu od wydanej w 1959 roku książki o tym samym tytule,
Goldfinger nie jest powiązany z radzieckim Smiersz. Mimo to większość fabuły
filmowej i książkowej jest zbieżna.
Fabuła
Podczas pobytu w Miami James Bond spotyka Aurica Goldfingera,
który jest nie tylko biznesmenem, ale również sprytnym oszustem i wizjonerem
zarazem. Dzięki sekretarce bogacza Jill Masterson poznaje metodę, którą
posługuje się jej pracodawca w oszustwach karcianych. Dziewczyna wkrótce
zostaje zamordowana, a Goldfinger ucieka do Europy. James Bond podąża w ślad za
nim do Szwajcarii, aby wyjaśnić powiązania Goldfingera z manipulacjami na rynku
złota. Po drodze poznaje żądną zemsty siostrę zabitej, Tilly. Niebawem i ona
ginie z rąk ochroniarza Aurica, „Mokrej roboty”, a James Bond zostaje schwytany
i przewieziony do siedziby Goldfingera, gdzie przypadkiem dowiaduje się o
planach milionera dotyczących złota ze Skarbca Narodowego Stanów Zjednoczonych
w Fort Knox.
 

Kadr z filmu

„Goldfinger” trwa 110 min. Obraz wyreżyserował Guy Hamilton,
a muzykę skomponował John Barry. Scenariusz filmu powstał na podstawie książki
Iana Fleminga „Goldfinger”.
Spora część akcji filmu rozgrywa się w Ameryce, mimo to Sean
Connery podczas realizacji zdjęć nie postawił nogi na terytorium USA. Wszystkie
„amerykańskie” sceny z jego udziałem kręcono w Pinewood Studios w Londynie.
Pozostałe zdjęcia do filmu były kręcone w Andermatt, Stans, Lucernie, Realp,
Alpach Szwajcarskich, Alpach Lepontyńskich, na przełęczy Furka, Lodowcu Rodanu,
w tunelu Simplon (Szwajcaria), w Londynie, Stoke Poges, Rochford, Iver Heath,
Stanwell, Southend-on-Sea, Wexham, Rickmansworth, na terenie kompleksu leśnego
Burnham Beeches (Anglia, Wielka Brytania), w Miami, Miami Beach (Floryda, USA),
Fort Knox, Muldraugh, Lexington, Louisville (Kentucky, USA) i Waszyngtonie
(Dystrykt Kolumbii, USA). Sceny gry w golfa zostały nagrane natomiast w Stoke
Poges Golf Club w Anglii, niedaleko Pinewood Studio. Teraz jest tam „Bar Jamesa
Bonda”. Premiera filmu odbyła się 17 września 1964 roku.
Obsada
Sean Connery
jako James Bond
Honor
Blackman jako Pussy Galore
Gert Fröbe
jako Auric Goldfinger
Shirley Eaton
jako Jill Masterson
Tania Mallet
jako Tilly Masterson
Harold Sakata jako „Mokra robota”
Bernard Lee jako M
Desmond Llewelyn jako Q
Martin Benson jako Solo
 

Kadr z filmu

Początkowo producenci chcieli, by rolę Goldfingera zagrał
Orson Welles, jednak okazał się zbyt drogi. Rozpatrywani byli także Theodore
Bikel i Titos Vandis.
Joan Collins i Shirley Anne Field odrzuciły rolę Jill
Masterson. Natomiast Honor Blackman dla roli Pussy zrezygnowała z filmu „The
Avengers”.
Harry Saltzman i Albert R. Broccoli zobaczyli Gerta Fröbe w
niemieckim thrillerze „W biały dzień” i postanowili pozyskać go do roli Goldfingera.
Na etapie prac przedprodukcyjnych w produkcję filmu angażował
się Terence Young, reżyser dwóch pierwszych „Bondów”. Jednak domagał się
procentowego udziału w zyskach z filmu, co nie odpowiadało producentom
Albertowi R. Broccoli i Harry’emy Saltzmanowi. Ostatecznie Young zrezygnował z
pracy nad projektem.
Filmowe błędy i
ciekawostki
Podczas, gdy Goldfinger i jego przeciwnik grają w karty, ich
układ zmienia się na stole.
Kiedy „Mokra robota” rzuca kapeluszem, ten odcina głowę
posągowi i leci dalej. Jednak w kolejnym ujęciu kapelusz leży tuż przy posągu.
 

Kadr z filmu

Gdy „Mokra robota” zabija Tilly swoim kapeluszem, ta pada na
plecy. Ale kiedy Bond klęka przy jej ciele, Tilly leży twarzą do ziemi.
Gdyby złoto w prawdziwym Forcie Knox zostało ułożone tak, jak
w filmie, to sztabki ułożone na samym dole zostałyby zgniecione przez ciężar
sztabek leżących na nich.
W jednej ze scen widzimy samolot Goldfingera. Możemy wtedy
dostrzec, iż do zdjęć ukazujących lecący samolot, został użyty model samolotu
podtrzymywany na dwóch drutach.
W powieści Fleminga Pussy Galore jest lesbijką. Właśnie
dlatego na początku filmu jest „odporna” na urok Jamesa.
Podczas kręcenia sceny walki z „Mokrą robotą” Sean Connery
doznał urazu kręgosłupa, co opóźniło kręcenie filmu o kilka dni. Connery
wykorzystał chorobę negocjując lepszą umowę z producentami do następnych filmów
z agentem 007.
Na potrzeby filmu zbudowano cztery egzemplarze Astona
Martina, które zostały wypożyczone na plan, a po zakończeniu zdjęć przebudowane
na normalne modele.
Goldfiger nosi imię Auric. Jest to przymiotnik oznaczający „ze
złota” od łacińskiego słowa oznaczającego złoto – aurum. Natomiast nazwisko Ian
Fleming „pożyczył” od znienawidzonego węgierskiego architekta Erno’ego
Goldfingera.
W czołówce filmu wykorzystano materiały z „Doktora No”, „Pozdrowień
z Moskwy” oraz z samego „Goldfingera”, w tym scenę, która została wycięta z
filmu.
W zakończeniu oryginalnej brytyjskiej wersji filmu pojawia
się napis „James Bond powróci w filmie W
tajnej służbie Jej Królewskiej Mości
”. Zanim jednak film dotarł do Stanów
Zjednoczonych, zapadła decyzja o nakręceniu „Operacji Piorun” i napisy końcowe
zmieniono.
Władze Izraela przez wiele lat zakazywały oglądania „Goldfingera”,
gdyż Gert Fröbe przyznał się do przynależności do organizacji nazistowskiej.
 

Kadr z filmu

Shirley Eaton była malowana przez 2 godziny, nim stała się „złotą
dziewczyną”.
Imię i nazwisko Pussy Galore pochodzi od autentycznej osoby,
Madame prowadzącej w latach pięćdziesiątych dom publiczny w Nowym Jorku i w
wolnym tłumaczeniu oznacza „cipcia obfita”. Kiedy Pussy przedstawia się
Bondowi, ten odpowiada „chyba śnię”. Pierwotnie Bond miał odpowiedzieć: „Wiem, kim
jesteś, ale jak masz na imię?”, co producenci uznali za zbyt sugerujące.
Krój pisma „Pussy Galore’s Flying Circus” na sztandarze jest
ten sam jak „Latającego Cyrku Monty Pythona”.
Przez pięć miesięcy Harold Sakata („Mokra robota”) opanowywał
technikę rzucania śmiercionośnym kapeluszem. Jest on teraz rarytasem
kolekcjonerskim. 16 lipca 2006 roku sprzedano go na aukcji osiągając cenę 33 600
dolarów.
Scenę porażenia prądem i śmierci „Mokrej roboty” filmowano
dwukrotnie – raz z dystansu i raz w zbliżeniu. Przy pierwszym ujęciu poparzeniu
uległa prawa dłoń grającego tę postać Harolda Sakaty. Przy drugim iskry
przepaliły jego spodnie i poparzyły go w tyłek. Ból na twarzy aktora, który
widzimy na ekranie jest prawdziwy.
W „Goldfingerze” miała po raz trzeci pojawić się postać
Sylvii Trench. Pomysł odpadł, gdy reżyserem obrazu został Guy Hamilton.
„Nie, panie Bond, ma Pan umrzeć” – jest jednym z bardziej
znanych zdań w serii o przygodach agenta 007. Wypowiada je Goldfinger.
 

Kadr z filmu

„Goldfinger” jest jednym z bardziej charakterystycznych
filmów o agencie 007. Jest to film, w którym wykrystalizował się styl typowy
dla „Bondów”. W „Goldfingerze” po raz pierwszy (tak właściwie to po raz drugi,
ale chodzi o to „specjalne” wyposażenie) używa on gadżetów zaprojektowanych przez
Q. W „Doktorze No” Bond był całkowicie zdany na siebie, w „Pozdrowieniach z
Moskwy” miał tylko „ulepszoną” walizkę. Teraz natomiast posiada m.in. uzbrojony
samochód.
„Goldfinger” to także pierwszy „Bond”, w którym ginie
dziewczyna Bonda. Tego swoistego zaszczytu dostąpiła Jill Masterson (Shirley
Eaton).
Wiele osób uznaje „Goldfingera” za najlepszy obraz z całej
serii. Posiada on sporo mocnych punktów. Począwszy od piosenki z czołówki w
wykonaniu Shirley Bassey, poprzez postać Aurica Goldfingera i dobrą grę
wszystkich aktorów, a kończąc na oddanym słudze postaci tytułowej, noszącym
dość oryginalną ksywkę – „Mokra robota”. Warto także zwrócić uwagę na efekty
dźwiękowe, za które „Goldfinger” otrzymał Oscara.
Żeby zamieszać na rynku złota, nie trzeba ukraść rezerw z
Fortu Knox. Po obejrzeniu tego filmu dowiedzą się Państwo, w jaki sposób chciał
to uczynić Auric Goldfinger.
James Bond powróci w
filmie „Operacja Piorun”
Michał Sobkowiak